หลักการพื้นฐานคือเริ่มต้นด้วยตัวละครหลัก (protagonists) ที่เป็นศูนย์กลางของหน้ากระดาษคือเห็นตนเองเป็นศูนย์กลาง (self-centered)

 

และเมื่อเปรียบเทียบโดยสัมพัทธ์ (relative) กับพื้นที่ด้านซ้ายของภาพจะพบว่าตัวเรา (me) อยู่ที่ขอบของโลก (world) นี่คือทารกและเด็กเล็กในตอนเริ่มต้น ตนเองตัวเล็กในขณะที่โลกกว้างใหญ่

 

ด้วยการสวมรอย (identify) ตัวเอกของหนังสือ ตัวเอกสองคนหรือเราเดินไปในโลกพบวัตถุอื่นๆ (objects) วัตถุอื่นมีสี (color) และรูปร่าง (shape) เป็นคุณสมบัติ (properties) พื้นฐานของวัตถุทั่วไป

 

เด็กสองคนผ่านสีและรูปร่างไปทีละหน้าๆ โดยที่เรามิได้จำเป็นต้องเจตนาชี้ชวนให้ดู ขอเพียงอ่านไปเรื่อยๆ เขาจะค่อยๆ ดูดซับวัตถุต่างๆ ไปเรื่อยๆ เช่นกัน

 

รูปร่างของสัตว์อื่น และรูปร่างของโลกแต่ละโลกที่เขาผ่านไปพบเห็น ดีกว่านั้นคือแต่ละหน้าที่ผ่านไปเด็กสร้างสัมพันธ์กับวัตถุทีละชิ้น ในที่นี้คือสัตว์ทีละตัว (relation) ด้วยการเกาะกลุ่มกันไปเรื่อยๆ (object relation)

 

หนังสือยังไม่จบแม้ว่าเราอาจจะรู้สึกได้ว่าโลกกว้างใหญ่และมีรูปร่างมากมาย การเปลี่ยนสถานที่ (space) หรือตำแหน่ง (placement) ยังเป็นจุดหักมุมในตอนท้ายซึ่งจะนำเราไปรู้จักสิ่งที่เรียกว่าเวลา (time)

 

โดยที่มีวัตถุมากมายอยู่ในเวลา มากไปกว่านั้นคือวัตถุเหล่านั้นยังคงมีสิ่งที่เรียกว่าคุณสมบัติคงที่แม้จะอยู่ในเวลาหรือเปลี่ยนเวลา เราเรียกว่าความสามารถในการคงสภาพ (conservation) อันจะเป็นหมุดหมายสำคัญของพัฒนาการ

 

หนังสือนิทานสำหรับเด็กเล็กที่ดีเพียงเล่าไป ตัวรูปภาพที่เห็นจะไปพัฒนาความจำใช้งาน (working memory) สองส่วน

 

ส่วนแรกคือความจำใช้งานด้านภาพ (visuospatial sketchpad) ซึ่งเปรียบเสมือนกระดานชนวนที่เขียนไว้ครู่หนึ่งแล้วลบเขียนใหม่ได้ ส่วนที่สองคือความจำใช้งานด้านเสียง (phonological loop) ซึ่งเปรียบเสมือนวงจรเสียงที่วนซ้ำในตัวเองก่อนที่จะเลือนหายไปอีกเช่นกัน

 

เพราะความจำใช้งานมิใช่ความจำถาวรแต่เป็นโครงสร้างของการลื่นไหล (fluidity) ของความจำใช้งานที่เด็กๆจะต้องพร้อมใช้เมื่อต้องใช้ การทำซ้ำของภาพและเสียงเป็นกลไกสำคัญของนิทานประกอบภาพสำหรับเด็ก เล่มนี้เป็นตัวอย่างหนึ่ง